Oswojony

W niewiarygodnie pojemnej przestrzeni pojawił się wyłom. Cios zadany wszelkim tutejszym prawidłowościom. Odkąd wyszedłem, wszystko, każdy krok, prowadził mnie tu jak po sznurku. Teraz jestem, i nijak mi przyznać się do tego świętokradztwa. Siwe obłoki życia z moich ust i cisza, z którą już rozmawiałem po drodze. Nie chciałem zdradzać tajemnicy, że istnieje coś więcej. To było by bluźnierstwo. To byłby koniec.

Z zadartym do góry spojrzeniem pytałem, czy to aby nie za dużo jak na moje możliwości?

Cicho...

Nie uwierzycie ale tylko serce pracowało, niczym tłok niezmordowanej maszyny. Poza tym aria poniechania zupełnego. Na całej linii. Zacisnąłem pięści i nagle gdzieś, na którejś z gałęzi drgnął ten cały zachwyt .A potem spłynął w dół, niczym olbrzymia zmrożona łza i targnął za sobą kolejne tumany podległego puchu. Na twarzy osiadło mi wspomnienie i żal. Uśmiechnąłem się lekko i zamknąłem oczy. Do wygładzenia kadru zabrakło jedynie kilku promenad słońca. To by wystarczyło. Ale świerki niczym wierne przedwieczne olbrzymy, pozostawały obojętne.

Poprosiłem by nikt tego nie ruszał. By już tak pozostało. I nieświadomy jak bardzo w to wierzę, ruszyłem do przodu...

Pierwszy czysty dźwięk. Lustro obrazu przybladło i wystrzeliło we mnie miliard okruchów. Do oczu wspiął się ból i mały zestaw pytań. W piersi zakuło wymownie. Ujrzałem jeszcze jak wszystko jaśnieje, a dekoracje stają się niewystarczające. Kiwnąłem lekko głową na znak że nic z tego. Wytrwałem chwilę. Nie tak długo jednak, by doświadczyć promiennego końca.

Wiatr omiatał scenę. Olbrzymy gasiły światła...



Fotografia: Jan Machata