Szukałem

Bo już nieraz nie wiem, czy trzeba tak myśleć. Czy szukać odniesień, podobieństw i znaczeń. Rwać czas na strzępy, porównywać i dzielić? Ale przecież w końcu dano mi wspomnienia. Gdzieś z tyłu głowy, z dala od oczu, tli się zapis dni szczególnych, o których teraz nie śni się nikomu. Gdzie to pomieszczę. Jak spakuje. Dokąd odniosę, gdy ten świat okaże się już zbyt mały?
Na pobielałych od zimna przestrzeniach, wędrowałem zawsze samotnie. Od lat nic się nie zmienia, ale przyzwyczaiłem się. Dogłębny skurcz, kawałek strachu i piękna pospołu, z którymi nie potrafię wiele zrobić. A bardzo chciałbym. Bezsilność i gniew, są zawsze złymi doradcami. Tak, wiem to, ale pęka już w środku ostatnia cegiełka, wykrusza zaprawa i czym mam scalić delikatną resztę?
Moje ręce nigdy nie były bardziej ciężkie, a oddech niedokończony. Ostatnie metry najtrudniejsze. Za kotarą nocy brzask czeka jak zawsze, choć pewnie tego nie wiedziałem. Budziłem się zbyt późno, więc natura zjawiska nie została przeze mnie odkryta.
I to już prawie wszystko. Prezentów nie oczekuję, a choinkę wywiozłem z powrotem do lasu. I choć nie ma szans doczekać wiosny, jest mi z tym nieco lżej. Zaś samo szukanie na nic się zdało. Nachalnie wyeksponowana, kolorowa euforia tylko udająca dogłębną szczerość, każe mi wierzyć, że po raz kolejny w tej grze osiągnęliśmy status marnego dodatku.


Życzę Wam wszystkiego dobrego w ten świąteczny czas. Oby był szczególny i niezapomniany...

 - Medart  

Zdjęcie: Alicja Kukła https://wroclife.pl/