Wojsko do kasacji?

W dobie poważnych światowych kryzysów – a tym bardziej ciągłego straszenia nas wojną i atakiem ze wschodu – fakt ten brzmi jak ponury żart.
Niestety, żartem jednak nie jest. Podczas gdy wciąż modernizuje się uzbrojenie Wojska Polskiego (a przynajmniej medialnie nagłaśnia się wybrane przykłady faktycznej modernizacji, pokazując je jako symbol dokonujących się rzekomo w całym wojsku zmian), jednocześnie planuje się „wyrzucenie” z armii przeważającej większości zawodowych żołnierzy frontowych, czyli tych, którzy w przypadku zagrożenia mają stać na pierwszej linii i bronić polskich granic.

Do 2022 r. szeregi wojska opuścić ma służbę zawodową w WP 34,6 tys. żołnierzy – na ogólną liczbę 41 tys. żołnierzy frontowych! To nie żart: nowy-stary rząd PO- PSL zamierza dosłownie trzymać się litery prawa, wedle której zawodowym żołnierzem frontowym (na służbie kontraktowej) można być w Polsce jedynie 12 lat. Potem kontrakt wygasa, a żołnierz musi odejść, chyba że awansuje na stopień podoficerski lub oficerski. Sęk w tym, że polskie siły zbrojne i tak mają wyjątkowo i zadziwiająco niekorzystny stosunek liczebny oficerów do żołnierzy szeregowych. I pod tym względem przypominają armię kadrową, mającą być dopiero uzupełnioną licznym poborem rezerwistów w sytuacji zagrożenia. Tak jednak nie jest. To, co nazywamy Wojskiem Polskim, to nie elitarna kadra, szkielet czy głowa naszego potencjału obronnego, lecz cały nasz potencjał.
Awansowanie tak dużej ilości żołnierzy zawodowych do rangi podoficerów i oficerów byłoby więc pozbawione sensu, a poza tym bardzo kosztowne (wyższy żołd). Dlatego też według szacunków, w latach 2016-2022 do cywila odejść może właśnie prawie 35 z 41 tys. zawodowych żołnierzy frontowych (szeregowych). To będzie prawdziwa demobilizacja: pozostaną jedynie oficerowie (prawie 20 tys.) i podoficerowie (36,4 tys.). Jak takimi siłami bronić państwa o takiej powierzchni i takim położeniu, jak Polska?

Według ekspertów niezależnych od rządu, taka redukcja to nie tylko znaczne osłabienie potencjału obronnego Polski, ale i strata, której nie będzie się dało zrekompensować. Nawet gdyby dzisiaj ruszył nabór nowych zawodowych szeregowych (co wcale nie ma miejsca), obecne możliwości szkoleniowe i treningowe wojska nie wystarczyłyby, ażeby w ciągu kilku lat zastąpić odchodzących do cywila równowartościowymi nowymi żołnierzami.
W ostatnim czasie dużo zresztą mówi się o Wojsku Polskim i jego realnych możliwościach. Niezależni i krytyczni wobec władz eksperci podkreślają, że mimo propagandy sukcesu jaką jest oficjalne nagłaśnianie wybranych przypadków modernizacji i dozbrajania, ogólny obraz polskich sił zbrojnych jest w zasadzie tragiczny. Praktycznie od 1989 r. nie odbyły się żadne wielkie ćwiczenia wojskowe z udziałem pełnych jednostek, wszystkich ich żołnierzy i całego sprzętu. Natomiast to co prezentuje nam władza, to „pokazówki” – wybrane celowo, najlepiej wyszkolone i wyposażone małe pododdziały. Padały nawet zarzuty, że w przypadku napaści jedynie na naszą wschodnią granicę Polska będzie zdolna do w miarę skuteczniej obrony tylko 10 proc. jej całej długości!

Cywilni i wojskowi przedstawiciele strony rządowej, Sztabu Generalnego i wojskowej biurokracji oczywiście przekonują, że wcale nie jest z naszą armią tak źle i że nie potrzebujemy już licznej armii, bo obecna sytuacja na Wschodzie pokazuje, że wojnę toczy się w inny sposób, że prowadzone są działania hybrydowe, partyzanckie, nieregularne. Kto polskim urzędnikom ministerialnym i generalicji dał gwarancję, że tak właśnie wyglądałby ewentualny atak na nasz kraj – nie wiadomo. Skąd ta pewność, że wielokrotnie silniejszy przeciwnik nie wystrzeli po prostu swych rakiet, nie wykona zmasowanego ataku sił lotniczych, nie pośle swych dywizji czy brygad pancernych i zmotoryzowanych – też nie wiadomo.
Na tragiczny paradoks zakrawa zwłaszcza fakt, że znajdujemy się faktycznie w napiętej sytuacji międzynarodowej i – jak zwykle – nieciekawym położeniu geograficznym. Z jednej strony rząd i prorządowe media uprawiają propagandę sukcesów, wzmacniania naszych sił wojskowych, chętnie fotografują się na tle amerykańskich myśliwców czy niemieckich czołgów. A jednocześnie po cichu, eliminuje się – przypuszczalnie ze względów finansowych by zaoszczędzić na wojsku trochę pieniędzy i przeznaczyć je na łatanie dziury budżetowej – to, co nawet w XXI wieku pozostaje podstawą powodzenia na polu walki: dobrze przygotowanego i dobrze wyposażonego zwykłego żołnierza, który ma słuchać rozkazów przełożonych i walczyć.

Michał Soska

Tekst ukazał się w tygodniku „Nasza Polska”  nr 40 (987) 30 IX 2014 r.

***

To już w zasadzie nie powinno nikogo dziwić. Demontaż naszej armii i całego sektora zbrojeniowego, trwa nieprzerwanie od początku lat 90. Wraz ze wstąpieniem Polski w struktury NATO (1999 rok), rozpoczął się proces "modernizacji", zmierzający w prostym ujęciu do masowego ograniczenia zdolności manewrowych, logistycznych, sprzętowych i decyzyjnych polskiego wojska. Jak dziś pamiętam słowa naszego dowódcy batalionu, gdy na wiosnę 95r., jako żołnierz służby zasadniczej uczestniczyłem w ćwiczeniach pułkowych w Drawsku Pomorskim. "To początek końca polskiej armii". Tak właśnie powiedział do nas doświadczony oficer z przeszło 20 letnim stażem i wszystko wskazuje na to, iż były to słowa prorocze.
Dziś praktycznie nasze wojsko to wybrane jednostki mobilne, które przygotowywane są jedynie do pewnych działań zaczepnych poza granicami kraju, w (jak to się szumnie określa)- misjach stabilizacyjnych. Buńczuczne medialne hasełka o gotowości bojowej operatorów GROM, żołnierzy 1PSK z Lublińca, czy jednostki "Agat", są tylko propagandową mielizną, wobec pojawiających się co roku informacji, że w armii dzieje się coraz gorzej:
http://www.niedziela.nl/index.php?option=com_content&view=article&id=5059:polska-polscy-onierze-odchodz-z-armii&catid=76:polska&Itemid=129

"Zdaniem ministerstwa obrony silny wpływ na decyzje wielu podoficerów i szeregowych o odejściu z wojska, miały również plany zmian organizacyjnych w armii, które zakładały zmniejszenie etatów w poszczególnych jednostkach"

Spójrzmy prawdzie w oczy. Polska armia nie jest zdolna, do podjęcia jakichkolwiek działań defensywnych na swoim terenie. Poza tym nie istnieje ani Obrona Cywilna, ani jakakolwiek świadomość społeczna, która w momencie potencjalnego konfliktu potrafiła by przygotować obywatela na następstwa tegoż właśnie. Społeczeństwo jest nie tylko wybitnie rozbrojone (również poprzez prawną patologię, robiącą już z kolekcjonerów broni, poszukiwaczy czy członków grup rekonstrukcyjnych potencjalnych przestępców), ale też ukazuje całkowity brak przygotowania, do najprostszych zadań w sytuacjach kryzysowych.

Wielu ludzi różnie wspomina zasadniczą służbę wojskową. Ja jednak nie powiem nigdy o swojej złego słowa. I nie chodzi akurat o to, że zawsze miałem skrzywienie na tematy militarne i interesowałem się różnymi zagadnieniami, od zakresu historii wojskowości począwszy, a na typach broni i uzbrojenia skończywszy. Bowiem to właśnie w wojsku zdobyłem prawo jazdy, to tam przeszedłem kurs pierwszej pomocy, nauczyłem się korzystać z mapy i kompasu, oraz zdobyłem podstawowe doświadczenie w egzystowaniu z dala od cywilizacji. I nie było to żadne "komandoszenie", a jedynie lekcje odebrane w zwykłej jednostce liniowej wojsk lądowych. Ale coś jednak zostało. I nie chodzi mi tylko o pewną wiedzę i konkretne umiejętności, ale też o wytworzenie swoistych zdolności organizacyjnych, które zgodnie ze słynnym żołnierskim mottem: "masz głowę i c*uj to kombinuj", kazały patrzeć na pewne sprawy regulaminowo ale "z dużą dozą dowolności" (kto żołdaczył, ten wie co mam na myśli), co z kolei przekładało się na niezwykłą wręcz elastyczność żołnierskiego modus operandi.;) Jeden nazwie to cwaniactwem, drugi bystrością i umiejętnością szybkiego dostosowywania się do sytuacji. Ale w istocie liczył się efekt. I szkoda, że wielu młodych ludzi nie ma dziś o tym zielonego pojęcia.
Nie mówię, że każdy musi ślepo uczestniczyć w pewnych działaniach. To że ja lubię co miesiąc pójść na strzelnicę, lub raz na jakiś czas wziąć udział w szkoleniach liniowych organizowanych przez Związek Strzelecki "Strzelec" nie znaczy, że wszyscy muszą iść tym tropem. Ale wydaje mi się, że każdy młody człowiek powinien posiąść choćby podstawowe umiejętności z zakresu udzielania pierwszej pomocy, zachowywania się w sytuacjach kryzysowych (np. podczas pożaru w domu, miejscu pracy), lub przeżycia chociaż jednej nocy w lesie, z wyposażeniem mieszczącym się jedynie w kieszeniach spodni.

Jednak dziś młodzież wydaje się mieć zupełne inne zainteresowania. Wiem, bo parę lat temu miałem okazję prowadzić zajęcia z grupami licealistów. Wnioski jakie wyciągnąłem z tych doświadczeń, były dla mnie mocno przygnębiające. Sam nie wiem...może to takie dinozaury jak ja, mają już zbyt wypaczony światopogląd i natrętnie wyuczoną manię drążenia dziury w całym?

A nasze wojsko? Cóż, jeśli dane mu będzie po raz kolejny stanąć w obronie rodzimych granic, to wszystko wskazuje na to że historia zatoczy koło, a w zasadzie usłyszymy znów jej szyderczy chichot. Tyle że dla nas oznaczać on może już tylko...tragiczny finał.
Oby nie.



P.S. Bądźcie czujni i gotowi ;)

Źródło zdjęć: internet