Nowy rozdział

Często jest tak, że w życiu czekamy z utęsknieniem na jakieś, choćby niewielkie, momenty graniczne, końcowe, ostateczne. Na koniec sezonu, pewnej sytuacji czy chociażby...roku. Później tłumaczymy sobie że oto nadszedł nowy rozdział, nowy czas, w którym wreszcie wyrazimy najlepiej to, co do tej pory pozostało niewyrażone i skupimy się na tym, na czym już dawno trzeba było.
Fajne to wszystko, ale...
Ilekroć wspominam podobne postanowienia z przeszłości, uśmiecham się w duchu bo wiem, że był to również pewien wariant zaistnienia, oraz przyzwyczajenie i chęć pokazania, że w istocie mam nad tym wszystkim intelektualną kontrolę.
Potem zdałem sobie sprawę że kontroli nie było. Przynajmniej nie takiej, o jaką mi chodziło. A przecież wtedy podporządkowałem wszystko pewnemu mechanicznemu schematowi umysłu i "centralnego planowania". Absolutnie wszystko miało mieć rozpiskę, porządek i odpowiedni czas na wdrożenie.
I tak tworzyłem ten wielowarstwowy scenariusz kontroli powszechnej i wierzyłem w jego powodzenie. Dopiero po jakimś czasie życie "stanęło okoniem" i samo pokazało mi, że budowanie tam i zapór w miejscach, gdzie woda już dostatecznie spiętrzona, jest czystą nadinterpretacją i brakiem wiedzy na temat hydrologii. W dodatku opartym na fundamencie wyimaginowanych zachcianek. Wtedy to odpuściłem. I wiecie co? Mimo że nie istniał żaden plan, żaden "czynnik wyższy", rzeczy zaczęły realizować się tak, jakbym sobie tego życzył. Czysta przypadkowość oraz gra świateł, zamieniła się w ład i porządek. W siłę kropli wody, intelekt ławicy i efektywność pajęczej sieci.

Cud? A może tylko...zaufanie czemuś niedostrzegalnemu? 

Życzę Wam wszystkiego co najlepsze, w 2014 roku...