Więcej światła!

Nie będzie o słynnej sentencji.. Będzie jednak dlatego, że jakby nie patrzeć czas sprzyja spojrzeniu na całe tony spraw, z większym niż zwykle potencjałem światła. Mamy już tę porę, która po udręce wielu miesięcy "monochromatyki", pompuje wprost do serca powracający element jakiejś tam motywacji i być może zdrowszego, pełniejszego wglądu. Zaczyna się okres oczyszczania i rozpuszczania złogów, zaległych gdzieś głęboko we wnętrzu jak i przed oczyma. Jak to kiedyś trafnie ujął mój nieżyjący już sąsiad: "Wiosna Panie...nawet psie kupy wyglądają piękniej" :)
I w istocie o to chodzi. Żeby nabrać powietrza głęboko w płuca i rozejrzeć się UWAŻNIE dookoła. I dostrzec...

Wczoraj odwiedził mnie stary kumpel. Znajomość jeszcze z czasów szkoły średniej, i to jedna z tych bardziej trafionych. Przyjechał ze Stanów na święta do rodziny, a że nie widzieliśmy się prawie dziesięć lat, zatem aż prosiło się o nielichą pohulankę ;) A że ja, każdą taką okazję wolę spędzić w sposób inny niż szablonowy, zatem zaprosiłem kumpla na dach pobliskiego wieżowca, gdzie w spokoju mogliśmy pogadać i opróżnić ulubione browarki.
Poczuliśmy się znowu jak za starych dobrych czasów i tylko szron na skroniach dowodził, że statystujemy już w nieco innym filmie. I było fajnie. I doczekaliśmy momentu, kiedy całkowicie w ciszy zaczęliśmy oglądać zachód słońca. Tylko wiatr wtórował tej chwili, a przecież i tak wpasował się w to lepiej, niż cały ten nieistotny śmietnik poniżej. Tak... Po raz kolejny miałem dowód na to, że wystarczy nieco inny, wyższy punkt odniesienia i niektóre rzeczy prostują się same.

Gdy w końcu tarcza słońca zniknęła i pozostała jedynie łuna, Marcin odwrócił się w moją stronę i założę się, że nadzwyczaj dobrze zinterpretowałem jego spojrzenie. W milczeniu opuściliśmy dach i zjechaliśmy na dół. Nikt tego nie widział, ale chyba wtedy nasze serca dawały tyle światła, że nawet mistrz Goethe byłby zachwycony.


Spokoju, ciepła i ŚWIATŁA dla Was, w te Święta...