Celebracja

Mało mi. Wciąż mi mało. To nieważne, że jeszcze niedawno, przez pełen tydzień miałem możliwość doświadczania tego samego. I to na dodatek w sceneriach, które dla mnie są wyjątkowe i już takimi pozostaną do końca. Że mapa wzruszeń została wypełniona po brzegi, a nawet wzbogacona o takie elementy, o których wcześniej mogłem sobie jedynie pomarzyć.
To wszystko nieważne. Bo gdy nastaje ten czas, rodzi się ta pora, wówczas dzieje się z moją duszą coś dziwnego. I nawet nie próbuje tego wyjaśniać, ani dociekać przyczyn.

Nie ma piękniejszego światła, od światła jesieni. Nigdy nie było. A gdy odkryłem to wiele lat temu, miało to dla mnie ten sam posmak, ten sam wydźwięk i unikalny charakter co dziś. Bo w istocie to bezczas. Magia zaklętych w barwy minut, godzin i dni. Wymiar absolutny, w którym mądrość całych pokrytych kurzem wiekowych manuskryptów, miesza się z dopiero co wypowiedzianym naprędce szeptem.

Taka jest jesień.
A ja już nigdy nie rozwiąże tej zagadki. Dlatego tylko ślepo kocham i...celebruję.