O pieniądzach i...nie tylko

Temat o którym pokrótce chcę napisać, był jednym z kilku istotnych tematów "roboczych", na mającym niedawno miejsce XI Zlocie Wolnych Ludzi "Harmonia Kosmosu" w Sulistrowicach. Dyskusje panelowe o zagrożeniach współczesnej gospodarki i niebezpieczeństwach związanych z globalną polityką pieniężną, są często poruszane na łamach NTV. Dlatego również na ostatnim zlocie nie mogło zabraknąć prelekcji na ten temat. Jednej z nich podjął się Dariusz Brzozowiec, dość czynny orędownik na rzecz mechanizmów uświadamiania ludzi w powyższych kwestach, prelegent wielu sympozjów i spotkań, na których dyskutuje się o ekonomii i dzisiejszej gospodarce. Konkluzja płynąca z jego spostrzeżeń nie jest tak oczywista, jak z pozoru wygląda. W istocie bowiem mamy tu do czynienia z wyeksponowaniem psychologicznego czynnika, odpowiadającego za nasze wyobrażenie, przywiązanie do czegoś, lub przyjęcia na wiarę "gotowego szablonu". I to jest bardzo istotne.
Obserwując wielu ludzi dochodzę do wniosku, że w istocie mnóstwo z nich na tyle głęboko uwierzyło w obecny system, że oddało mu praktycznie we władanie całe życie. Na razie wszystko gra. Jest praca, pewna stabilizacja i zdrowie. Ale w gruncie rzeczy wystarczy że jeden z tych elementów zaczyna nawalać bądź się sypać. Bardzo szybko stajemy wtedy przed sytuacją, w której absurdy tego systemu ujawniają się z podwójną mocą. Chyba najtrafniejszym przykładem tego typu jest sytuacja w służbie zdrowia i paranoje wynikające z przepisów dotyczących leczenia. Mam akurat w rodzinie dwie poważnie chore osoby i widzę, z jakimi irracjonalnymi decyzjami i działaniami "sługasów systemu" muszą się zmagać. I wiem już dokładnie, że powiedzenie "by się leczyć, trzeba mieć końskie zdrowie" nie jest nawet w ułamku procenta przesadzone. Ja jeszcze dodam, że trzeba mieć dużo kasy.

Wracając do wywodów Pana Brzozowca, trzeba zadać sobie podstawowe pytanie. Jak daleko sięga nasza świadomość, że uczestniczymy w czymś, co narzuciło nam odgórnie pewien sposób organizacji naszego życia i że to coś- wymusza na nas konkretne zachowania? Czy jesteśmy w stanie zrozumieć i zaakceptować fakt, że poruszając się w kieracie, stać nas na wyjście z niego? I czy wreszcie chcemy zaryzykować, by choć częściowo przejąć kontrolę nad swoim życiem w porozumieniu z drugim człowiekiem, który w istocie znajduje się pod tą samą presją, jest więc niejako z natury naszym sprzymierzeńcem?
Bo chyba przyszła pora, aby zadać te pytania. System i ludzie będący jego częścią, za nic w świecie nie przedstawią nam żadnej alternatywy. A nawet jeśli taka się wyłoni, to i tak pod postacią kolejnej "zabawki do tresury", po której czeka nas postępujące z roku na rok zaciskanie pętli, podporządkowywanie się kuriozalnym decyzjom i płaszczenia przed fiskusem. A także przyjęte z pokorą niezliczone podwyżki, ograniczania praw osobistych na rzecz postępującej kontroli i inwigilacji aparatu państwa, przy być może niejednokrotnym zamrożeniu płac. I jeszcze zmora naszych czasów czyli...pobrane i nie spłacone kredyty, które niczym kat będą stały nad nami do samego końca. Zatem pomyślmy, do jakiej roli zostaliśmy zredukowani. Kim się staliśmy? Może nie dziś, nie jutro, ale w końcu nadejdzie dzień, gdy odczujemy na własnej skórze gangrenę tego lichwiarskiego chaosu i patologię, na co dzień ukrytą za kolorowymi billboardami, uśmiechami żurnalowych panienek i tłoczonym z TV strumieniem nowomowy.

Czy jednak w istocie musimy biernie czekać na jego nadejście?