I tak na prawdę nie tylko one. Ale po kolei. Już od kilku miesięcy planowałem, że jeśli jesienią trafi się kilka dni wolnych, wybierzemy się właśnie w te pasma. Z odwiedzeniem ich zwlekałem jakieś 5-6 lat, i w rezultacie zawsze lądowałem gdzieś indziej. Najczęściej były to Góry Stołowe (do których mam dużą słabość), ale często też spychało mnie bardziej na wschód- w Masyw Śnieżnika (też mój faworyt) lub Góry Złote. Tym razem jednak się uparłem. Będą Bystrzyckie i Orlickie! :)
Oczywiście dysponowaliśmy tylko czterema dniami, tak więc skazani byliśmy na zwiedzanie mocno fragmentaryczne. I tak oto wybraliśmy północną część obu pasm, z małym odbiciem na Góry Stołowe i odwiedzeniem większej części Wzgórz Lewińskich.
Bazę wypadową ulokowaliśmy w Dusznikach- Zdrój i to całkowicie nieprzypadkowo. Po prostu chciałem odwiedzić miasteczko, w którym ponad trzydzieści lat temu, jako dzieciak, byłem na wczasach z rodzicami. Z tamtego pobytu pamiętałem tylko fragmenty, jednak ogólne odczucia miałem jak najbardziej pozytywne i chciałem skonfrontować je z bieżącymi.
Każdego dnia wybieraliśmy inną trasę, a jeden- poświęciliśmy w całości na zwiedzanie Dusznik.
I cóż...krótko rzecz ujmując- było pięknie. Tym razem pogoda dopisała i po porannych zamgleniach, za każdym razem witało nas słońce, zachęcając do włóczęgi i podziwiania uroków gór. Dwa ostatnie dni zaowocowały sporymi przymrozkami, ale akurat na to byliśmy dobrze przygotowani. Moja ukochana pora roku (tak, tak- jesień), po raz kolejny ukazała nam piękno sudeckiej ziemi i zaszczyciła widokami, które zostają w sercu na bardzo długo. Jednym słowem: wyrypa okazała się owocna i pełna pozytywnych wrażeń.
Dzień 1- G.Bystrzyckie - G.Stołowe: (Duszniki- Szklana Dolina- Wolarz- Piekielna Dolina- Polanica Zdrój- Zbójeckie Skały- Piekielna Góra- Szczytnik- Nowe Bobrowniki- Duszniki)
Trasa bardzo zróżnicowana i oferująca więcej, niż z pozoru można by sądzić. Z Dusznik skierowaliśmy się najpierw na pobliską Ptasią Górę, gdzie znajduje się schronisko "Pod Muflonem"- jedyne w północnej części pasma Gór Bystrzyckich.
Już w połowie XIXw. powstało tu gospodarstwo specjalizujące się w produkcji żętycy, serwatki i mleka koziego, stosowanych w Dusznikach jako środki lecznicze. Nazywało się Liebe Stille (Cicha Miłość). Obiekt był kilkakrotnie rozbudowywany, pod koniec XIXw. zmienił funkcję z fermy mlecznej na gospodę turystyczną, a w 1947 r. na dom wycieczkowy biura podróży "Orbis". Wkrótce przejęło go PTT, a później PTTK. Schronisko spłonęło w październiku 1959 r., lecz zostało odbudowane i rozbudowane z zachowaniem stylowej bryły i wystoju jadalni. Uruchomiono je ponownie w 1964 r. [...]
Sprzed schroniska można oglądać piękną panoramę Wzgórz Lewińskich, Gór Stołowych i odległych Karkonoszy. Obok budynku rośnie jesion Bolko- pomnikowy okaz zasadzony w 1866 r.
Nam akurat owej panoramy nie było dane oglądać, gdyż przed schroniskiem byliśmy dość wcześnie rano, kiedy to na górskich stokach zalega jeszcze mgła, zsuwając się wolno ku kotlinom.
Szlak prowadzący na grzbiet Wolarza jest bardzo zróżnicowany. Idziemy najpierw lasem, potem odbijamy na z rzadka zadrzewione łąki o mocno grząskim gruncie (dolina Leszczyńca), później znów wracamy do lasu, idziemy jakiś czas lekkim trawersem, po czym wspinamy się na właściwy grzbiet. Podejście przez Rudnik na Wolarza jest jedynym "wyciskającym poty" fragmentem trasy. Sam grzbiet porośnięty jest w większości bujnym lasem świerkowym, z dużą domieszką buka, sosny, jawora i modrzewia. Niekiedy pojawia się młody brzozowy drzewostan. Niedaleko samej Polanicy, szlak wiedzie przez część bardzo malowniczej Piekielnej Doliny.
Głęboka i wąska dolina Bystrzycy Dusznickiej między Szczytną a Polanicą, oddzielająca grzbiet Wolarza w Górach Bystrzyckich od Szczytnika w Górach Stołowych nosi groźnie brzmiącą nazwę Piekielnej Doliny. Według XIX- wiecznej opowiastki, wyraźnie wymyślonej dla ekscytowania turystów, w średniowieczu strome zbocza były wykorzystywane przez zbójców do organizowania nagłych napadów na przejeżdżających tędy kupców. Jest to jednak bajka- dawna droga handlowa prowadziła na pólnoc od Polanicy, a droga przez Piekielną Dolinę powstała dopiero w latach 1845-50, zdobywając sobie od razu uznanie jako malownicza trasa turystyczna. W latach 1890-95 przez ten sielski zakątek poprowadzono linię kolejową z Kłodzka do Szczytnej, co spowodowało ożywienie okolicy- powstały dwie huty szkła ("Felicja" i "Walddorf"), szlifiernie kryształów, papiernia i zakłady metalurgiczne. Pod koniec XIXw. w związku z rozwojem turystyki, otwarto też kilka gospód.
Następnie już szlak prowadzi wprost do Polanicy. Wchodzimy do niej od strony osiedla Nowa Sokołówka i kierujemy się do centrum. O samym uzdrowisku, jednym z ważniejszych na Ziemi Kłodzkiej poczytać można tutaj:
http://www.polanica.pl/strona-70-historia_miasta.html
Tutaj odzipnęliśmy nieco i zjedliśmy ciepły posiłek. Nie było z tym problemów, gdyż kurort żyje z kuracjuszy i na każdym kroku mamy restaurację lub pizzerię, przeplecioną sklepami z pamiątkami i biurami, oferującymi atrakcyjne wycieczki po okolicy. Ale mimo tego komercyjnego charakteru, Polanica zachowuje moim zdaniem pewien urok i jest raczej przy tym miasteczkiem z tych- "wychuchanych". To widać, choć oczywiście poza częścią zdrojową nie jest już aż tak różowo. ;)
Będąc w Polanicy warto więc przejść się słynnym deptakiem (ul.Zdrojowa) i "zahaczyć" o Park Zdrojowy. My z braku czasu zaliczyliśmy jedynie jego część zachodnią, zwaną Parkiem Szachowym, która w sumie jest dwukrotnie mniejsza od tej właściwej, a i tak robi duże wrażenie.
Gdy już nacieszyliśmy oczy szpalerami klonów, jaworów, świerków i topól w jesiennej szacie, wróciliśmy na szlak. Tym razem trasa wiodła południową rubieżą Gór Stołowych. Najpierw odwiedziliśmy pięknie położony punkt widokowy na skalistym szczycie Garncarz- dominującym od zachodu nad Polanicą, by potem przez Zbójeckie Skały i Piekielną Górę skierować się w stronę Szczytnika.
Mimo ze w Górach Stołowych byłem już kilkakrotnie, to jednak te najbardziej na południe wysunięte części odwiedziłem po raz pierwszy. Nie znajdziemy tam oczywiście tak widowiskowych i majestatycznych grup skalnych, jak w części środkowej czy północnej pasma, ale klimat tych szczególnych gór i tutaj jest wyraznie wyczuwalny.
Najciekawszym elementem tej części trasy był bez wątpienia punkt widokowy, ulokowany na zboczu Szczytnika (tzw. Orle Skały) i znajdujący się obok zamek Leśna Skała.
Obecnie znajduje się tam dom pomocy społecznej i zwiedzać obiekt można jedynie z zewnątrz. Trochę szkoda, gdyż zamek w środku prezentuje się równie okazale. Jego szkic historyczny:
http://zamki.res.pl/szczytna.htm
I zdjęcia z epoki:
http://dolny-slask.org.pl/549442,Szczytna,Zamek_Lesna.html
Blisko zamku, na wspomnianych już Orlich Skałach, mieści się jeden z najlepszych punktów widokowych w całych Górach Stołowych. Przy odpowiedniej pogodzie podziwiać stąd można sporą część ich grzbietu, oraz Obniżenie Dusznickie, Wzgórza Lewińskie, północną część Gór Bystrzyckich i kawałek Orlickich..
Ze Szczytnej, już bez żadnej ekstrawagancji, przeszliśmy z powrotem na obszar Bystrzyckich i pomiędzy malowniczymi wzgórzami otaczającymi Stare i Nowe Bobrowniki, wróciliśmy do Dusznik.
c.d.n.
Źródło cytatów: W.Brygier, T.Dudziak: Ziemia Kłodzka- przewodnik. "Rewasz" 2010
O, widzę bardzo owocną wyprawę - ciekawe zdjęcia!
OdpowiedzUsuńNigdy nie byłam w tych rejonach, a z tego, co zauważyłam - warto.
W Dusznikach-Zdroju mam do koniecznego odwiedzenia Muzeum Papiernictwa, bo już sam budynek jest niesamowity.
Zdecydowanie warto. Tym bardziej, że ta część Sudetów nie należy do tej "zadeptywanej" przez turystów, a skrywa mnóstwo atrakcji.
UsuńO Dusznikach (i oczywiście muzeum) będzie w kolejnej relacji :)
O, to jak nie ma turystów - to jadę :D
UsuńNa relację z samych Duszników z chęcią oczekuję, bo wg mojej mamy, która tam często bywała, jest to jedno z urokliwszych miasteczek.
Przepiękne zdjęcia, cudowne widoki a Skały Zbójeckie nieziemskie :)
OdpowiedzUsuńPozdrawiam:)
Dzięki. Miło że się podoba.
UsuńPozdrawiam ciepło :)
Wspaniała wędrówka, przez góry i lasy, przepiękne widoki:) A tereny jak dla mnie jeszcze prawie nieznane... Kiedyś trzeba będzie to nadrobić. Pozdrawiam - Ania.
OdpowiedzUsuńTym bardziej zapraszam i polecam. Sudety mają do zaoferowania niesamowity koloryt i mnóstwo atrakcji. Warto to wykorzystać.
UsuńPozdrawiam również :)
Jak widać Panie i Panowie -Medard robi ładne fotogrfie i jak widać sporo kilometrów naboja ;-). Lubie oglądać Twoje zdjęcia i przypominać sobie czasy, kiedy będąc młodym tam chodziłem.
OdpowiedzUsuńZ fotografiami staram się jak mogę, choć w wielu miejscach warunki są takie, że zdjęcie za fajne nie wychodzi (a z lustrem po szlaku nie latam) ;-)
UsuńA kilometry owszem- nabijać lubię. Choć będąc młodym...nabijałem chyba więcej ;-)
Oj Karol...zabrzmiało to tak, jakbyś już dobiegał...60-tki ;-)
Przygód to mam chyba tyle na liczniku jak 60 latek ;-), a wciąż przybywa nowych. Kilometrów - to fakt, nie nabijam już tyle jak dawniej (czerwony bieszczadzki 125 km szlak w 4 dni, Orla Perć cała za jednym zamachem, czy Świętokrzyskie w 24 godziny non stop z buta) ale staram się nie wyjść z wprawy. Patrząc jednak wstecz to więcej podróżowałem kiedy nie miałem samochodu i najlepsze wyprawy wtedy się odbywały, poznawało się najwięcej osób i sporo razy lądowało w tarapatach, które człowiek zamieniał na poczekaniu w przygodę życia. Nie będę się chwalił ile alkoholu wtedy przy okazji wypiłem bo na samą myśl robi mi się słabo, ale podczas tych tułaczek poznałem wielu fajnych ludzi, z których miło wspominam do dzisiaj.
OdpowiedzUsuńObecnie młodzież też przeżywa takie przygody ...w kinie, lub w telewizji ....
Podczas tułaczek zawsze można poznać niesamowitych ludzi. To fakt. Ja też sporo przygód podobnego typu wspominam dziś z rozrzewnieniem.
OdpowiedzUsuńA i swego czasu też miałem zajawkę na "akcje długodystansowe" (przejście GSS-u, czy wyprawa Śnieżka- Śnieżnik, gdzie mniej więcej w połowie wykluczyła mnie z rywalizacji "awaria" obuwia). ;)
Dziś już jednak łażę typowo rekreacyjnie i unikam zbędnych obciążeń. Zresztą muszę uważać, bo w 2005r. miałem kraksę rowerową, po której naderwałem wiązadło krzyżowe w prawym kolanie. Od tamtego czasu nie wychodzę na wertepy bez solidnej opaski uciskowej i kijków. Po prostu...nie chcę ryzykować kolejnej kontuzji.
A obecna młodzież...cóż...wiadomo. Choć na szczęście i tu bywają zacne wyjątki :)
Bystrzyckie i Orlickie podobnie jak i Ty zawsze pomijałem (też zawsze wolałem Stołowe lub Masyw Śnieżnika). :-) Wydawały mi się zawsze mniej ciekawe, co nie znaczy, że w ogóle nie interesujące.
OdpowiedzUsuńDuszniki i Polanicę oczywiście znam bardzo dobrze Szczególnie właśnie Polanicę (jak dla mnie bardzo ładne miasteczko). Aha... Niedawno byłem na punkcie widokowym w pobliżu Garncarza.
A u Ciebie -> bardzo ciekawa trasa, pogoda ok i zdjęcia bardzo ładne.
Może ją (z jakimiś modyfikacjami) powtórzę kiedyś... :-)
No i tak mi wychodzi, że zrobiliście sporo kilometrów (chyba około 30km).
Gratulacje.
Pzdr.