Horyzontarium

Wzbierało to we mnie od paru dni. A potem nagle wyrwany z półsnu i wiedziony jakimś instynktem- poszedłem tam. To była chwila z tych pierwszych. Można powiedzieć, że wcześniejszą część życia przespałem, przepiłem lub rozmieniłem na drobne. A później gdy siedziałem tam, wiatr smagał mi ramiona i już czułem zapach ostudzonego dnia i grymas przyszłej flauty, który obiecywał tak wiele.

Ławka odbierała lekkie, słone pieszczoty, a mnie muskała twarz za twarzą, słowo za słowem. Przemieszczająca się procesja zjawisk których doświadczyłem, a których nie potrafiłem zdefiniować. I gdzież są teraz Oni? Bo przecież te cmentarne mury, krzyże i starannie obrobione kamienie to tylko dowód na to, że wciąż przechodzimy, zamiast stanąć i...popatrzeć.

Milczałem więc i patrzyłem, bo niebo zdawało się już niezdolne do najmniejszego ruchu. I potem na tę jedną krótką chwilę, moje oczy wymarzyły słońce. Jedno z tych nieśmiałych, przedwieczornych ułaskawień.
Jakże mam wyrazić to ciepło?        


Torba warowała jak psiak

Mewy śmiały się

Było dobrze...