Góry Sowie 2015

Część 6- Rozdroże pod Moszną- Przełęcz Marcowa- Jedlinka- Cesarskie Skały- Dolina Marcowa- Kompleks Soboń- Rozdroże pod Moszną- Walim

Ostatni dzień w Górach Sowich przywitał nas pełnym słońcem, choć ochłodziło się znacznie. O 8-mej rano, termometr wskazywał tylko 0 stopni. Niedługo potem wyruszyliśmy. Tym razem kierowaliśmy się przez Masyw Włodarza, w stronę Obniżenia Górnej Bystrzycy, a docelowo Jedlinki, by zwiedzić znajdujący się tam pałac. W rześkim powietrzu i pięknym jesiennym kolorycie wzmocnionym promieniami porannego słońca, szło się wyśmienicie, zatem ani się obejrzeliśmy przywitaliśmy Przełęcz Marcową. Tu przystopowaliśmy na chwilę by rozgrzać się gorącą herbatą, po czym rozpoczęliśmy stopniowe zejście.Czerwony szlak malowniczo wije się między grzbietami Jedlińskiej Kopy, oraz Strażowej i Stróżowej Góry, zapewniając z początku całkiem ładne widoki na część Gór Czarnych, w okolicach Zagórza-Śląskiego. Później idziemy już tylko lasem.
Ostatni fragment zejścia w Dolinę Bystrzycy jest wyjątkowo atrakcyjny, gdyż otwierają się nam bardzo ładne widoki na wschodnią część Rybnickiego Grzbietu Gór Wałbrzyskich. Wzniesienia te mają już z reguły dość mocno nachylone i strome stoki, co ciekawie kontrastuje z położonymi po drugiej stronie obniżenia, spłaszczonymi i łagodnymi szczytami Gór Sowich. Poprzez pierwsze zabudowania Jedlinki, dochodzimy do drogi 381, po czym ładną bukowo- klonową aleją docieramy przed zabudowania pałacowe. Na zwiedzanie trzeba jeszcze trochę poczekać, zatem by nie marznąć niepotrzebnie, ładujemy się do środka. Tu, w obszernym holu na parterze kupujemy bilety i wyczekujemy przewodnika. Jest miło i przytulnie, jako że w pobliskim kominku radośnie harcuje płomień, zapewniając stosowną temperaturę. Ale niebawem pojawia się osoba oprowadzająca i zaprasza nas "na salony" :). Oprócz nas są jeszcze cztery osoby, zatem tłoku na szczęście nie ma.

Rychło okazuje się, że oto nasz przewodnik jest z gatunku tych, co to nad własną inwencje przekładają twardy i wyuczony szablon. Zatem wszelkie informacje przekazywane są nam z szybkością strzelającego AK-47, a niekiedy być może nawet MP-5 ;)
Szczerze mówiąc psuło to dość mocno konwencje zwiedzania, tym bardziej, że wszelkie wolne pytania kierowane w stronę "strzelającego", rzutowały dość szybkim zniszczeniem szablonu. A co za tym idzie, kłopotliwymi pauzami. No cóż...być może to wyraźna wskazówka, ażeby przy następnym zwiedzaniu czegokolwiek, trzymać po prostu język za zębami?
Wnętrza pałacu Jedlinka zrobiły na nas dość przyjemne wrażenie, choć nie da się ukryć, że inwestor ma tu jeszcze sporo do ogarnięcia. Jak na razie widać jednak wolał udostępnić do zwiedzania kilka sal oraz gabinetów i jak najszybciej uruchomić pobliski, przypałacowy hotel. W końcu niewyremontowane wnętrza jeść nie wołają i mogą sobie poczekać, a kasa...płynąć musi. No i nie zapomnijmy o kompletnie odnowionej głównej elewacji budynku, wszak maksyma "grunt to frunt" wciąż żywa. A że boczne oficyny pękają i się sypią? A dajcie spokój. Któż by się tym przejmował?

Jedlinka w latach 1925-35. Z lewej strony zdjęcia dobrze widoczny kompleks pałacowy

Po zwiedzaniu zajrzeliśmy do położonego w sąsiednim budynku "Browaru Jedlinka", połączonego z dość obszerną restauracją. W środku kilkanaście osób, ale nawet tego nie widać. Zamówiliśmy pizze, oraz dodatkowo po butelce "Złotego Panicza", zaś na wynos wzięliśmy jeszcze dwa inne tutejsze wytwory. Ogólnie z zaserwowanego menu byliśmy zadowoleni. Syci i wypoczęci ruszyliśmy w drogę powrotną. Niestety pogoda zaczęła wyraźnie się psuć, a mimo tego iż temperatura nieco wrosła względem rana, to jednak zdecydowanie silniejszy teraz wiatr, powodował nieprzyjemne uczucie chłodu.
Po szlaku czerwonym wróciliśmy aż do Jedlinki Górnej, po czym odbiliśmy na zielony rowerowy, fajnie trawersujący zachodnie zbocza Jedlińskiej Kopy. Szło się tu całkiem miło, choć w większości niestety już zarośniętym szlakiem. Kiedyś zapewne ładnie stąd było widać Głuszycę, oraz bliższe grzbiety Gór Czarnych i Suchych, jednak dziś ścieżka spoczywa w cieniu coraz wyższych krzewów i drzew.
Po pewnym czasie szlak skręcił, a następnie zaczął stopniowo prowadzić pod górę. Był to znak, że dochodzimy do znanej niegdyś atrakcji, jaką były Cesarskie Skały. Dziś to miejsce nie należy już do tak chętnie odwiedzanych jak przed wojną, jednak wciąż z galeryjki widokowej i samych skał, dostrzeżemy ładne (choć trochę ograniczone) widoki na najbliższe otoczenie Głuszycy i znajdujące się w tle, Góry Suche.
Gdyby tak trochę popracować nad uatrakcyjnieniem tego miejsca, wyremontować galeryjkę, nieco przyciąć roślinność i postawić ze dwie, trzy ławy lub stoły, można by mówić o kolejnej, całkiem ciekawej lokalnej atrakcji. Ale zapewne włodarze gminy Głuszyca potencjału takiego jakoś nie dostrzegają. Szkoda.

Obok skał spędziliśmy kilkanaście minut, łapiąc w kadr ostatnie już tego dnia przebłyski słońca, po czym skierowaliśmy się na nieoznakowaną drogę, która z czasem doprowadziła nas do Doliny Marcowej. Tutaj, na zboczach Jagodzińca, odnaleźliśmy natomiast dość szeroką drogę, prowadzącą w stronę kompleksu "Soboń". Nie mieliśmy w planach uważnej "eksploracji" tego kompleksu, natomiast przez grzbiet Sobonia zamierzaliśmy przebić się w stronę Rozdroża pod Moszną. Gdy dotarliśmy do rozwidlenia dróg pod Soboniem, aura siadła na dobre. Zachmurzyło się i znów pojawił się przejmujący wiatr. Brakowało tylko deszczu, jakiejś upiornej mgły i wycia...wilkołaków rodem z "opowieści dziwnej treści" ;)
Ale faktycznie, atmosfera miejsca wespół z nie najlepszą pogodą, powodowała dziwne odczucia tym bardziej, że na szlaku żywego ducha. Próbowaliśmy odszukać jeszcze wejście do sztolni nr.1, ale albo coś pokręciliśmy, albo też ktoś skutecznie zakamuflował właz pod ziemię. Do wierzchołka Sobonia doszliśmy w miarę szybko, po czym okrążyliśmy je i stopniowo zaczęliśmy schodzić w kierunku wspomnianego wcześniej rozdroża. Doszliśmy tam trawersując Jaworek, po czym znajomym już szlakiem niebieskim, rozpoczęliśmy ostatnie zejście z gór.

Na koniec mała dygresja. Jesteśmy bardzo miło zaskoczeni, poziomem oznakowania szlaków rowerowych w Górach Sowich. Mimo że podróżujemy pieszo, to jednak często zdarza nam się korzystać z różnych ścieżek i tras wytyczonych specjalnie dla cyklistów. Zresztą jest to pomocne, gdy na przykład chcemy znaleźć jakieś alternatywne dojście lub obejście, w sytuacji kiedy szlak pieszy "zaszczyci" nas nagle kilkukilometrową wędrówką asfaltem. Niestety jednak, stan oznakowania dużej ilości takich szlaków pozostawia wiele do życzenia. A tutaj...wręcz przeciwnie. Nie dość że oznakowanie jest więcej niż przyzwoite, to same trasy wytyczone są "z głową" i w sposób dający możliwości ciekawej alternatywy, względem różnych wariantów szlaków pieszych. I dlatego z tego miejsca pragniemy podziękować tym, którzy mając nietuzinkowe pomysły, bezapelacyjnie wpływają na należyte uatrakcyjnienie i udostępnienie tej części Sudetów. Tak trzymać Strefa MTB Sudety!

Pogodny poranek

Na szlaku niebieskim

Lekkie podejście na Rozdroże pod Moszną

I już na zboczach Jaworka

Jesienny szlak

...

Idziemy głównie lasem, choć czasami, między przecinkami można wyłapać ciekawe widoki...

na przykład na zamek Grodno

A gdzieś w dolinach, jeszcze mgły

Okolice Przełęczy Marcowej...

i ona sama

Znajduje się tu obszerna wiata, wręcz stworzona dla amatorów "wiatingu":)

Ruszamy dalej

Pogoda dopisuje...

więc można liczyć na dość dalekie widoki

Jesień w Górach Sowich

Kawałek bardziej bitego fragmentu szlaku

Trawers Jedlińskiej Kopy

Paprocie w jesiennym wydaniu

Ostatnie metry...

i wychodzimy nad Jedlinkę Górną, skąd ładnie widać wzniesienia Gór Wałbrzyskich

W dole zabudowania Jedlinki Górnej

...

Kolory w dolinach i kolory na szczytach Grzbietu Rybnickiego

Przekraczamy rzekę Bystrzycę

Jeszcze krótkie dojście ładną aleją...

i docieramy do celu- neoklasycystycznego pałacu w Jedlince

Na placu, replika Fokkera "Czerwonego Barona"-Manfreda von Richthofena. W tle budynek, gdzie mieści się hostel i obecny Browar Jedlinka.

Najbardziej zniszczona oficyna wschodnia. W niej to przed wojną mieścił się browar

I zachodnia, gdzie znajdowały się pomieszczenia dla służby

Elewacja od strony parku, wciąż czeka na lepsze czasy

Hol na parterze

Jedno z pomieszczeń

Tutaj i detale cieszą oko

I druga strona owego pomieszczenia

Gabinet

...

Fragment ekspozycji, poświęconej wałbrzyskim wytwórniom porcelany

Są też Almanachy Gotajskie śląskiej szlachty

Sala przybliżająca działalność biura Organizacji Todt

Stare mapy

Fragment ekspozycji

Część sali jadalnej

A to już najbardziej obszerna, sala balowa. Na górze balkon dla orkiestry

I rzut oka na drugą stronę

Zaraz obok sali balowej znajduje się szafa...

która szafą nie jest, tylko sprytnie ukrytą windą towarową :)

Schodzimy wyjątkową klatką schodową

Jej detale, pięknie wyrzeźbione w drewnie

I widok z dołu

Jeden z wielu kominków

A to już restauracja przy Browarze Jedlinka

Przy zachodniej oficynie jakieś zakamuflowane wykopy. Czyżby wejścia do piwnic, ze słynnymi depozytami pałacu? ;)

Ponownie przekraczamy rzekę

Zaraz za nią, napada na nas jakiś lokalny brytan. Na szczęście uchodzimy z życiem ;)

Już na szlaku rowerowym...

cały czas trawersem

Mijamy niewielkie, leśne oczka wodne i wkrótce podchodzimy pod...

Cesarskie Skały

Na Cesarskich Skałach

Widok na największą z nich...

oraz w dół, na Głuszycę i szczyty Gór Suchych

Cesarskie Skały

Jeszcze jeden, nieco ograniczony już widok

Dawny balkonik widokowy pod skałami. Dziś mocno już zarośnięty

I jeszcze jeden widok, spod samych skał

Ciekawy pień buka, o strukturze świdra

Pomału żegnamy się z widokami na Góry Wałbrzyskie

W stronę Doliny Marcowej...

i jeden ze znajdujących się tam stawów

Droga w stronę Kompleksu "Soboń"

Pierwsze betonowe przepusty

W tym miejscu, mieliśmy nadzieję zobaczyć wejście do "jedynki"...

a tu niezłe zdziwko! Błędny namiar, czy może wszystko przysypane ziemią i liśćmi?

Kolejne fragmenty betonu, wystające z krzaków

Na Soboniu

Okolica wierzchołka

W stronę Rozdroża pod Moszną

Na szlaku

Ponownie szlak niebieski i stoki Mosznej

Widok na część Walimia

Smagani przenikliwym wiatrem wracamy na kwaterę

Udany wyjazd oblewamy lokalnymi specjałami ;)

Źródło archiwalnego zdjęcia: http://dolny-slask.org.pl/