Niezapowiedzenie

To tam. Do chłodu lasu ktoś dobrnie i tak. Niestrudzenie. Niespiesznie.

Na obszarze pradawnego symbolu naderwania, gdzie tyle kilometrów jawić się może jedynie jako niestosowny żart, zostawisz wreszcie bolące, poranione stopy. Przemilczysz co trzeba. 

Na cóż twe trudy wędrowcze, po co zachwyt i kątem nieba widzenie?

Każde wyjście jest zostaniem. Każdy powrót wymyśleniem.
Gdy wszystko zastygnie na podobieństwo chwili pierwszej.

Ścieżka za domem i furtka nieśmiało w sen.

Jedyną będzie.